ทองหล่อ วงษ์ธรรมา.
(2538). ปรัชญาจีน. กรุงเทพฯ : โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
หน้า. 56-62
“หลักจริยธรรมในสังคม”
ความสัมพันธ์ขั้นมูลฐานในสังคมนั้น
ขงจื้อกล่าวไว้ 5 ประการ คือ 1. ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปกครองกับผู้ใต้ปกครอง เป็นความสัมพันธ์ที่กษัตริย์พึงปฏิบัติต่อขุนนางและประชาชนด้วยความเมตตาและซื่อสัตย์สุจริต
2. ความสัมพันธ์ระหว่างบิดากับบุตร 3. ความสัมพันธ์ระหว่างสามีกับภรรยา 4.
ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับน้อง 5. ความสัมพันธ์ระหว่างมิตรกับมิตร
ความสัมพันธ์ในข้อ 2-3 เป็นความสัมพันธ์ที่จัดอยู่ในระดับครอบครัวทั้งสิ้น
จากหลักความสัมพันธ์ขั้นมูลฐานนั้นก็นำไปสู่ผลคือ มีความสุภาพ ความโอบอ้อมอารี ความจริงใจ
ความตั้งใจจริง
ความเมตตากรุณา
สังคมจะมีความสุขได้ต้องอาศัยการปรับปรุงความสัมพันธ์
ซึ่งสามารถแยกเป็นจริยธรรมทางกาย
คือการปฏิบัติตามบทบาทและหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด
จริยธรรมทางใจ คือหลักปฏิบัติเพื่อพัฒนาจิตใจ
มีความรักความเมตตาปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุข
สัมมาปฏิบัติที่มีการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด
จากหลักปฏิบัติดังกล่าวขงจื้อมองว่ามีความยาก จึงได้วางหลักการปฏิบัติเพื่อพัฒนาจิตใจข้างต้น
คือปฏิบัติต่อผู้อื่นเหมือนกับท่านปรารถนาจะให้ผู้อื่นปฏิบัติต่อท่าน
และจงอย่าปฏิบัติต่อผู้อื่นในสิ่งที่ท่านไม่ปรารถนาจะให้ผู้อื่นปฏิบัติต่อท่าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น