สุนทร ณ รังษี. (2550). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก. พิมพ์ครั้งที่ 3.
กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. หน้า 4-5
“สาเหตุแห่งการแตกนิกายของศาสนา”
สาเหตุสำคัญที่ทำให้ศาสนาแตกแยกออกเป็นนิกายก็คือ ศาสนาเป็นเรื่องของมนุษย์ มนุษย์เป็นสัตว์โลกที่มีกิเลสอยู่โดยธรรมชาติ กิเลสที่มนุษย์มีต่างกันและมากน้อยกว่ากัน เมื่อมนุษย์มีความรู้
ความคิดต่างกันก็เป็นเหตุให้มนุษย์มีความคิด ความเชื่อ
และการกระทำแตกต่างกันย่อมนำไปสู่การแตกแยกนิกายของศาสนา แม้ทุกศาสนาจะส่งเสริมให้คนเป็นคนดี แต่คำสอนเหล่านี้ก็ยากที่เข้าถึง และต้านกระแสกิเลสของผู้คนได้
ในพระพุทธศาสนาพระสัมมาสัมมาพุทธเจ้าได้ทรงเสนอหลักปฏิบัติที่จะก่อให้เกิดความสามัคคีของบุคคลที่อยู่ร่วมกันไว้
เรียกว่า สาราณียธรรม
แปลว่าธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความระลึกถึง
มี 6 ประการ คือ เมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม
เมตตามโนกรรม สาธารณโภคี
ได้แก่ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แบ่งปันสิ่งของสำหรับบริโภคและอุปโภคที่ได้มาให้แก่ผู้อื่นตามความเหมาะสม สีลสามัญญตา
ได้แก่ ความเป็นผู้มีศีลหรือความประพฤติเสมอกันหรือลงรอยกันกับผู้อื่น ไม่ประพฤติตนผิดแผกแปลกจากผู้อื่น ทิฏฐิสามัญญตา
ได้แก่ ความเป็นผู้มีทิฏฐิหรือความคิดเห็นลงรอยกับผู้อื่น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับหลักการหรือหลักคำสอนที่สำคัญที่หมู่คณะยอมรับและยึดถือปฏิบัติสืบๆ
กันมา ในทัศนะของพุทธปรัชญา สาเหตุที่ส่งผลให้เกิดการแตกเป็นนิกายต่าง ๆ
มีอยู่ 2 สาเหตุ คือ ขาดสีลสามัญญตา และขาดทิฏฐิสมัญญตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น