เกรียงไกร
เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม.
กรุงเทพฯ : อุษาคเนย์. หน้า 56-57
“ภูมิทัศน์วัฒนธรรมกับการตั้งถิ่นฐานบนที่ลาดชัน”
การสร้างที่พักอาศัยของคนไทย หรือกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ
ไม่เฉพาะจะมีที่อยู่อาศัยในที่ราบลุ่มริมแม่น้ำที่ดำเนินชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับน้ำจนมีการปรับตัวและถ่ายทอดออกมาในรูปแบบการสร้างที่พักอาศัยที่เหมาะสมกับสภาพภูมิประเทศของไทย
เช่นการสร้างเรือนยกพื้นสูง เรือนแพลอยน้ำ
เป็นต้นก็ตาม
แต่สำหรับผู้คนที่อาศัยอยู่บนที่ราบสูง ในพื้นที่ที่มีความลาดชันมาก ได้มีการเรียนรู้สภาพภูมิประเทศ
จนในที่สุดสามารถปรับประยุกต์ออกแบบเพื่อสร้างที่อยู่อาศัยอย่างชาญฉลาด
โดยไม่แตกต่างจากผู้ทีอาศัยอยู่ตามริมแม่น้ำแต่อย่างได
เนื่องจากคนบนที่ราบสูงที่อาศัยอยู่บนที่ลาดภูเขา มีการปรับตัวเพื่ออยู่อาศัยในพื้นที่มี 2
ลักษณะ คือ 1. ปรับสภาพพื้นที่ให้มีที่ราบเพียงพอสำหรับการปลูกสร้างอาคาร 2.
สร้างบ้านเรือนอยู่บนเสาสูง ซึ่งคล้ายกับผู้ที่อยู่อาศัยในที่ลุ่มน้ำท่วมถึง
การปรับสภาพพื้นที่อยู่อาศัยของคนในที่ราบสูงจะปรับพื้นที่แต่พอสามารถสร้างที่พักได้เท่านั้น
และสำหรับไว้ใช้สอย เช่นการเพาะปลูกที่พอเพียง
เพราะถ้ามีการสร้างใหญ่เกินไป
นั่นหมายถึงการสูญเสียด้านทรัพยากรและแรงงานโดยใช่เหตุ
รวมถึงการสร้างที่พักที่วางแนวขนานไปกับเส้นแนวระดับของพื้นที่ สำหรับการสร้างเรือนบนเสาสูงเป็นการสร้างคร่อมพื้นที่ลาดชันของพื้นที่ ทำให้ไม่ต้องปรับแต่งพื้นที่
และไม่เป็นการขวางการระบายน้ำผิวดินในยามที่มีน้ำหลากอีกด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น